Laurence Jones club: CC De Werft concert report: Achiel Feyaerts -
photo credits: Achiel Feyaerts |
Een Engelse gitarist en een Finse zangeres, die vreemde combinatie vormt het dubbel programma of 'double bill' van de bluesavond in CC De Werft in Geel. De jonge leeftijd hebben ze gemeen maar er zijn wel meer raakpunten. Beginnend met hun 'jong en mooie looks', en ook een stemgeluid dat je niet verwacht.
De band dan. Guy Verlinde – gitaar / Richard van Bergen – gitaar / Steven Troch – harmonica / Rene Stock – bass / Erik 'King Berik' Heirman – drums. Moeten we eigenlijk niet voorstellen. Dit zijn topmuzikanten, dat hebben ze stuk voor stuk bewezen, in de studio en vooral op een podium. Ina had natuurlijk een ruime keuze uit Belgische en Nederlandse muzikanten, maar op deze fijne mensen kan ze een blueshuis bouwen. Dat blijkt ook vanavond. Natuurlijk is Ina vanavond de ster, maar wij vinden het spijtig dat er niet meer ruimte is voor solowerk van deze uitstekende muzikanten. Toch een gemiste kans.
Dit was zeker geen slecht optreden, alleen hadden wij het gevoel dat het te veel op automatische piloot was. Met een degelijk niveau maar zonder hoogtepunten of uitschieters. Met haar jeugdige leeftijd is er nog veel ruimte om beter te worden. Komt allemaal wel goed, en zeker als ze zich blijft omringen door uitstekende en ervaren muzikanten. Want er is haar fantastische stem en haar … 'looks'.
Eerst de band: Roger Innis – 6 strings bass / Miri Miettinen – drums. Dit is een klassieke gitaar/bass/drum band, gitaar met ondersteunende ritmesectie. Want het gitaarspel (en de stem) van Laurence draagt dit optreden. Dit wordt echt ondergaan en genieten. Dit is reeds het einde, en uiteraard tijd nu voor de bisnummers en rock & roll. 'Fall From the Sky' en het humoristische 'Stop Mooving the House'. Over de zoektocht naar het huis van een dronken vriend na een nachtje uit. Meteen ook het einde van ons perfect avondje uit. In januari zou Laurence opnieuw naar België komen. Looking forward to that Laurence! Want een aanrader voor elke bluesfan.
|
Ina Forsman is knappe juffrouw, zo eentje die dat weet en er zich naar gedraagt. Het oog wilt ook wat natuurlijk , maar wij vinden het bij een optreden het uiterlijk iets minder belangrijker dan de sound. Dit is meer iemand voor naast een piano te staan in een rokerige bar, zoals mijn buurman opmerkt. Ze lijkt ook een beetje zenuwachtig maar dat is normaal op je 19de. 
Het optreden wordt een mix van nieuw en oud werk. Met oud bedoelen we covers. Te beginnen met een zwoele versie van 'Fever'. Je verwacht een schrille hoge stem bij zo een frêle figuur. Maar het tegendeel is waar, die is rauwer en dieper dan je verwacht. Haar “let's have some fun people” is het sein om over te gaan naar meer dynamiek. Opgepikt door Steven met een stevige solo op de harmonica. En dan 'Me and Mister Jones' van Amy Whinehouse. Meteen weten we aan wie haar stem ons (een beetje) doet denken. Het is nu ook duidelijk waar ze haar inspiratie haalt, daar is niks mis mee natuurlijk. Meer ode is er met een song van nog een idool van haar: 'Good Looking' van Etta James. 'Farewell' is een reggae-achtige shuffle uit de nieuwe cd, en via een uitstapje naar Mexico nog een cover met 'Hit the Road Jack'. Dan krijgt de band even rust en is er het jazzy 'Don't Get Around Much Anymore', ooit van Duke Ellington, met enkel Ina en Richard op het podium. Afsluiter is de meezinger 'Gettin' Hip', een boogie en het sein om te beginnen dansen voor het podium. Beter laat dan nooit denken wij dan. 
Laurence Jones is een mooie jonge man, een babyface die je eerder in een boysband verwacht. Maar eens hij muziek begint maken krijg je een ander beeld. Een rauwe stem en een virtuoos gitaarspel. Zonder franjes of overdrijving, recht op doel af zou men in voetbaltermen zeggen. Het lijkt ook allemaal zo gemakkelijk, toch niet evident op zijn 23ste. Hij werd al vergeleken met veel bekende gitaristen, zelfs met Clapton en Buddy Guy. Maar je hoort toch een eigen geluid, met natuurlijk invloeden, dat is bij iedereen zo. Zijn invloeden zijn Walter Trout, Eric Clapton, Gary Moore, Rory Gallagher, Albert Collins. Mooi lijstje. Maar deze jonge man heeft enorm veel talent en gaat het ver schoppen. De avond gaat trouwens te vlug voorbij zijn, dat weet ik al van bij het begin. 
onmogelijk hier niet door geraakt te worden. Dan een echt hoogtepunt, een ode aan Jimi Hendrix met een lange versie van 'All Along the Watchtower'. Inspiratie bij Hendrix maar een eigen interpretatie van de Dylan song. Er lijkt geen einde te komen aan indrukwekkende solo's en Laurence brengt het allemaal met gemak en de glimlach. 
|